ಶ್ರೀ ಶುಕ ಉವಾಚ –
ಆಸೀದ್ಗಿರಿವರೋ ರಾಜನ್ ತ್ರಿಕೂಟ ಇತಿ ವಿಶ್ರುತಃ |
ಕ್ಷೀರೋದೇನಾವೃತಃ ಶ್ರೀಮಾನ್ ಯೋಜನಾಯುತಮುಚ್ಛ್ರಿತಃ || 1 ||
ತಾವತಾ ವಿಸ್ತೃತಃ ಪರ್ಯಕ್ತ್ರಿಭಿಃ ಶೃಂಗೈಃ ಪಯೋನಿಧಿಂ |
ದಿಶಶ್ಚ ರೋಚಯನ್ನಾಸ್ತೇ ರೌಪ್ಯಾಯಸಹಿರಣ್ಮಯೈಃ || 2 ||
ಅನ್ಯೈಶ್ಚ ಕಕುಭಃ ಸರ್ವಾ ರತ್ನಧಾತು ವಿಚಿತ್ರಿತೈಃ |
ನಾನಾದ್ರುಮಲತಾಗುಲ್ಮೈಃ ನಿರ್ಘೋಷೈಃ ನಿರ್ಝರಾಂಭಸಾಂ || 3 ||
ಸದಾನಿಮಜ್ಯಮಾನಾಂಘ್ರಿಃ ಸಮಂತಾತ್ಪಯ ಊರ್ಮಿಭಿಃ |
ಕರೋತಿ ಶ್ಯಾಮಲಾಂ ಭೂಮಿಂ ಹರಿನ್ಮರಕತಾಶ್ಮಭಿಃ || 4 ||
ಸಿದ್ಧಚಾರಣಗಂಧರ್ವೈರ್ವಿದ್ಯಾಧರ ಮಹೋರಗೈಃ |
ಕಿನ್ನರೈರಪ್ಸರೋಭಿಶ್ಚ ಕ್ರೀಡದ್ಭಿರ್ಜುಷ್ಟಕಂದರಃ || 5 ||
ಯತ್ರ ಸಂಗೀತಸನ್ನಾದೈರ್ನದದ್ಗುಹಮಮರ್ಷಯಾ |
ಅಭಿಗರ್ಜಂತಿ ಹರಯಃ ಶ್ಲಾಘಿನಃ ಪರಶಂಕಯಾ || 6 ||
ನಾನಾರಣ್ಯಪಶುವ್ರಾತ ಸಂಕುಲದ್ರೋಣ್ಯಲಂಕೃತಃ |
ಚಿತ್ರದ್ರುಮಸುರೋದ್ಯಾನ ಕಲಕಂಠ ವಿಹಂಗಮಃ || 7 ||
ಸರಿತ್ಸರೋಭಿರಚ್ಛೋದೈಃ ಪುಲಿನೈರ್ಮಣಿವಾಲುಕೈಃ |
ದೇವಸ್ತ್ರಿಮಜ್ಜನಾಮೋದ ಸೌರಭಾಂಬ್ವನಿಲೈರ್ಯುತಃ || 8 ||
ತಸ್ಯ ದ್ರೋಣ್ಯಾಂ ಭಗವತೋ ವರುಣಸ್ಯ ಮಹಾತ್ಮನಃ |
ಉದ್ಯಾನಮೃತುಮನ್ನಾಮ ಹ್ಯಾಕ್ರೀಡಂ ಸುರಯೋಷಿತಾಂ || 9 ||
ಸರ್ವತೋಽಲಂಕೃತಂ ದಿವ್ಯೈರ್ನಿತ್ಯಪುಷ್ಪಫಲದ್ರುಮೈಃ |
ಮಂದಾರೈಃ ಪಾರಿಜಾತೈಶ್ಚ ಪಾಟಲಾಶೋಕಚಂಪಕೈಃ || 10 ||
ಚೂತೈಃ ಪ್ರಿಯಾಳೈಃ ಪನಸೈರಾಮ್ರೈರಾಮ್ರಾತಕೈರಪಿ |
ಕ್ರಮುಕೈರ್ನಾರಿಕೇಳೈಶ್ಚ ಖರ್ಜೂರೈರ್ಬೀಜಪೂರಕೈಃ || 11 ||
ಮಧೂಕೈಸ್ತಾಲಸಾಲೈಶ್ಚ ತಮಾಲೈ ರಸನಾರ್ಜುನೈಃ |
ಅರಿಷ್ಟೋದುಂಬರಪ್ಲಕ್ಷೈರ್ವಟೈಃ ಕಿಂಶುಕಚಂದನೈಃ || 12 ||
ಪಿಚುಮಂದೈಃ ಕೋವಿದಾರೈಃ ಸರಳೈಃ ಸುರದಾರುಭಿಃ |
ದ್ರಾಕ್ಷೇಕ್ಷು ರಂಭಾಜಂಬೂಭಿರ್ಬದರ್ಯಕ್ಷಾಭಯಾಮಲೈಃ || 13 ||
ಬಿಲ್ವೈಃ ಕಪಿತ್ಥೈರ್ಜಂಬೀರೈರ್ವೃತೋ ಭಲ್ಲಾತಕೈರಪಿ |
ತಸ್ಮಿನ್ಸರಃ ಸುವಿಪುಲಂ ಲಸತ್ಕಾಂಚನಪಂಕಜಂ || 14 ||
ಕುಮುದೋತ್ಪಲಕಲ್ಹಾರ ಶತಪತ್ರಶ್ರಿಯೋರ್ಜಿತಂ |
ಮತ್ತಷಟ್ಪದ ನಿರ್ಘುಷ್ಟಂ ಶಕುಂತೈಃ ಕಲನಿಸ್ವನೈಃ || 15 ||
ಹಂಸಕಾರಂಡವಾಕೀರ್ಣಂ ಚಕ್ರಾಹ್ವೈಃ ಸಾರಸೈರಪಿ |
ಜಲಕುಕ್ಕುಟಕೋಯಷ್ಟಿ ದಾತ್ಯೂಹಕಲಕೂಜಿತಂ || 16 ||
ಮತ್ಸ್ಯಕಚ್ಛಪಸಂಚಾರ ಚಲತ್ಪದ್ಮರಜಃಪಯಃ |
ಕದಂಬವೇತಸನಲ ನೀಪವಂಜುಲಕೈರ್ವೃತಂ || 17 ||
ಕುಂದೈಃ ಕುರವಕಾಶೋಕೈಃ ಶಿರೀಷೈಃ ಕೂಟಜೇಂಗುದೈಃ |
ಕುಬ್ಜಕೈಃ ಸ್ವರ್ಣಯೂಥೀಭಿರ್ನಾಗಪುನ್ನಾಗಜಾತಿಭಿಃ || 18 ||
ಮಲ್ಲಿಕಾಶತಪತ್ರೈಶ್ಚ ಮಾಧವೀಜಾಲಕಾದಿಭಿಃ |
ಶೋಭಿತಂ ತೀರಜೈಶ್ಚಾನ್ಯೈರ್ನಿತ್ಯರ್ತುಭಿರಲಂ ದ್ರುಮೈಃ || 19 ||
ತತ್ರೈಕದಾ ತದ್ಗಿರಿಕಾನನಾಶ್ರಯಃ
ಕರೇಣುಭಿರ್ವಾರಣಯೂಥಪಶ್ಚರನ್ |
ಸಕಂಟಕಂ ಕೀಚಕವೇಣುವೇತ್ರವ-
-ದ್ವಿಶಾಲಗುಲ್ಮಂ ಪ್ರರುಜನ್ವನಸ್ಪತೀನ್ || 20 ||
ಯದ್ಗಂಧಮಾತ್ರಾದ್ಧರಯೋ ಗಜೇಂದ್ರಾ
ವ್ಯಾಘ್ರಾದಯೋ ವ್ಯಾಲಮೃಗಾಶ್ಚ ಖಡ್ಗಾಃ |
ಮಹೋರಗಾಶ್ಚಾಪಿ ಭಯಾದ್ದ್ರವಂತಿ
ಸಗೌರಕೃಷ್ಣಾಃ ಸರಭಾಶ್ಚಮರ್ಯಃ || 21 ||
ವೃಕಾ ವರಾಹಾ ಮಹಿಷರ್ಕ್ಷಶಲ್ಯಾ
ಗೋಪುಚ್ಛಸಾಲಾವೃಕಮರ್ಕಟಾಶ್ಚ |
ಅನ್ಯತ್ರ ಕ್ಷುದ್ರಾ ಹರಿಣಾಃ ಶಶಾದಯಃ
ಚರಂತ್ಯಭೀತಾ ಯದನುಗ್ರಹೇಣ || 22 ||
ಸ ಘರ್ಮತಪ್ತಃ ಕರಿಭಿಃ ಕರೇಣುಭಿ-
-ರ್ವೃತೋ ಮದಚ್ಯುತ್ಕಲಭೈರಭಿದ್ರುತಃ |
ಗಿರಿಂ ಗರಿಮ್ಣಾ ಪರಿತಃ ಪ್ರಕಂಪಯನ್
ನಿಷೇವ್ಯಮಾಣೋಽಲಿಕುಲೈರ್ಮದಾಶನೈಃ || 23 ||
ಸರೋಽನಿಲಂ ಪಂಕಜರೇಣುರೂಷಿತಂ
ಜಿಘ್ರನ್ ವಿದೂರಾನ್ ಮದವಿಹ್ವಲೇಕ್ಷಣಃ |
ವೃತಃ ಸ್ವಯೂಥೇನ ತೃಷಾರ್ದಿತೇನ ತ-
-ತ್ಸರೋವರಾಭ್ಯಾಶಮಥಾಗಮದ್ದ್ರುತಂ || 24 ||
ವಿಗಾಹ್ಯ ತಸ್ಮಿನ್ ಅಮೃತಾಂಬು ನಿರ್ಮಲಂ
ಹೇಮಾರವಿಂದೋತ್ಪಲರೇಣುವಾಸಿತಂ |
ಪಪೌ ನಿಕಾಮಂ ನಿಜಪುಷ್ಕರೋದ್ಧೃತಂ
ಸ್ವಾತ್ಮಾನಮದ್ಭಿಃ ಸ್ನಪಯನ್ಗತಕ್ಲಮಃ || 25 ||
ಸ ಪುಷ್ಕರೇಣೋದ್ಧೃತಶೀಕರಾಂಬುಭಿ-
-ರ್ನಿಪಾಯಯನ್ ಸಂಸ್ನಪಯನ್ ಯಥಾ ಗೃಹೀ |
ಜಿಘ್ರನ್ ಕರೇಣುಃ ಕಲಭಾಶ್ಚ ದುರ್ಮನಾ
ಹ್ಯಾಚಷ್ಟ ಕೃಚ್ಛ್ರಂ ಕೃಪಣೋಽಜಮಾಯಯಾ || 26 ||
ತಂ ತತ್ರ ಕಶ್ಚಿನ್ನೃಪ ದೈವಚೋದಿತೋ
ಗ್ರಾಹೋ ಬಲೀಯಾಂಶ್ಚರಣೌ ರುಷಾಽಗ್ರಹೀತ್ |
ಯದೃಚ್ಛಯೈವಂ ವ್ಯಸನಂ ಗತೋ ಗಜೋ
ಯಥಾಬಲಂ ಸೋಽತಿಬಲೋ ವಿಚಕ್ರಮೇ || 27 ||
ತಥಾಽಽತುರಂ ಯೂಥಪತಿಂ ಕರೇಣವೋ
ವಿಕೃಷ್ಯಮಾಣಂ ತರಸಾ ಬಲೀಯಸಾ |
ವಿಚುಕ್ರುಶುರ್ದೀನಧಿಯೋಽಪರೇ ಗಜಾಃ
ಪಾರ್ಷ್ಣಿಗ್ರಹಾಸ್ತಾರಯಿತುಂ ನ ಚಾಶಕನ್ || 28 ||
ನಿಯುಧ್ಯತೋರೇವಮಿಭೇಂದ್ರನಕ್ರಯೋ-
-ರ್ವಿಕರ್ಷತೋರಂತರತೋ ಬಹಿರ್ಮಿಥಃ |
ಸಮಾಃ ಸಹಸ್ರಂ ವ್ಯಗಮನ್ ಮಹೀಪತೇ
ಸಪ್ರಾಣಯೋಶ್ಚಿತ್ರಮಮಂಸತಾಮರಾಃ || 29 ||
ತತೋ ಗಜೇಂದ್ರಸ್ಯ ಮನೋಬಲೌಜಸಾಂ
ಕಾಲೇನ ದೀರ್ಘೇಣ ಮಹಾನಭೂದ್ವ್ಯಯಃ |
ವಿಕೃಷ್ಯಮಾಣಸ್ಯ ಜಲೇಽವಸೀದತೋ
ವಿಪರ್ಯಯೋಽಭೂತ್ಸಕಲಂ ಜಲೌಕಸಃ || 30 ||
ಇತ್ಥಂ ಗಜೇಂದ್ರಃ ಸ ಯದಾಽಽಪ ಸಂಕಟಂ
ಪ್ರಾಣಸ್ಯ ದೇಹೀ ವಿವಶೋ ಯದೃಚ್ಛಯಾ |
ಅಪಾರಯನ್ನಾತ್ಮವಿಮೋಕ್ಷಣೇ ಚಿರಂ
ದಧ್ಯಾವಿಮಾಂ ಬುದ್ಧಿಮಥಾಭ್ಯಪದ್ಯತ || 31 ||
ನಮಾಮಿ ಮೇ ಜ್ಞಾತಯ ಆತುರಂ ಗಜಾಃ
ಕುತಃ ಕರಿಣ್ಯಃ ಪ್ರಭವಂತಿ ಮೋಕ್ಷಿತುಂ |
ಗ್ರಾಹೇಣ ಪಾಶೇನ ವಿಧಾತುರಾವೃತೋ
ಹ್ಯಹಂ ಚ ತಂ ಯಾಮಿ ಪರಂ ಪರಾಯಣಂ || 32 ||
ಯಃ ಕಶ್ಚನೇಶೋ ಬಲಿನೋಽಂತಕೋರಗಾ-
-ತ್ಪ್ರಚಂಡವೇಗಾದಭಿಧಾವತೋ ಭೃಶಂ |
ಭೀತಂ ಪ್ರಪನ್ನಂ ಪರಿಪಾತಿ ಯದ್ಭಯಾ-
-ನ್ಮೃತ್ಯುಃ ಪ್ರಧಾವತ್ಯರಣಂ ತಮೀಮಹೇ || 33 ||
ಇತಿ ಶ್ರೀಮದ್ಭಾಗವತೇ ಮಹಾಪುರಾಣೇ ಅಷ್ಟಮಸ್ಕಂಧೇ ದ್ವಿತೀಯೋಽಧ್ಯಾಯಃ || 2 ||
ಗಜೇಂದ್ರ ಮೋಕ್ಷ ಸ್ತೋತ್ರವು ಶ್ರೀಮದ್ಭಾಗವತ ಪುರಾಣದ ಎಂಟನೇ ಸ್ಕಂಧದಲ್ಲಿ ಬರುವ ಒಂದು ಭಕ್ತಿಯುತ ಮತ್ತು ಶರಣಾಗತಿಪೂರ್ವಕ ಕಥಾನಕವಾಗಿದೆ. ಇದು ಭಗವಂತನ ಅಪಾರ ಕರುಣೆ ಮತ್ತು ಆಪತ್ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಆತನಿಗೆ ಮಾಡುವ ನಿಷ್ಕಲ್ಮಷ ಪ್ರಾರ್ಥನೆಯ ಮಹಿಮೆಯನ್ನು ಸಾರುತ್ತದೆ. ಶುಕಾಚಾರ್ಯರು ಪರೀಕ್ಷಿತ್ ಮಹಾರಾಜರಿಗೆ ಈ ದಿವ್ಯ ಕಥೆಯನ್ನು ವಿವರಿಸುತ್ತಾರೆ. ತ್ರಿಕೂಟ ಪರ್ವತದ ವೈಭವದಿಂದ ಕಥೆ ಆರಂಭವಾಗುತ್ತದೆ. ಈ ಪರ್ವತವು ದೇವತೆಗಳು, ಗಂಧರ್ವರು, ಕಿನ್ನರರು, ಅಪ್ಸರೆಯರು ವಿಹರಿಸುವ ಸ್ವರ್ಗಸದೃಶ ತಾಣವಾಗಿತ್ತು. ದಿವ್ಯ ವೃಕ್ಷಗಳು, ಸುಗಂಧಭರಿತ ತಂಗಾಳಿ, ಸ್ಪಟಿಕದಂತಹ ನಿರ್ಮಲ ಜಲ, ಚಿನ್ನದ ಕಮಲಗಳಿಂದ ತುಂಬಿದ ಸರೋವರಗಳು ಈ ಪ್ರದೇಶದ ಸೌಂದರ್ಯವನ್ನು ಹೆಚ್ಚಿಸಿದ್ದವು. ಸಮಸ್ತ ಲೋಕಗಳ ಅಧಿಪತಿ ಶ್ರೀಹರಿಯ ಸೃಷ್ಟಿಯ ಅದ್ಭುತ ಸೌಂದರ್ಯಕ್ಕೆ ಇದು ಸಾಕ್ಷಿಯಾಗಿತ್ತು.
ಈ ರಮಣೀಯ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಗಜೇಂದ್ರನೆಂಬ ಮಹಾ ಗಜರಾಜನು ತನ್ನ ಹಿಂಡಿನೊಂದಿಗೆ ವಾಸಿಸುತ್ತಿದ್ದನು. ಅವನ ಶರೀರದಿಂದ ಹೊರಡುವ ಗಂಧವೇ ಸಿಂಹ, ಹುಲಿ, ಸರ್ಪಗಳಂತಹ ಕ್ರೂರ ಪ್ರಾಣಿಗಳನ್ನು ದೂರ ಓಡಿಸುವಷ್ಟು ಪ್ರಬಲವಾಗಿತ್ತು. ಒಂದು ದಿನ ತೀಕ್ಷ್ಣವಾದ ಬೇಸಿಗೆಯ ಬಿಸಿಲಿಗೆ ಬಳಲಿ, ಬಾಯಾರಿಕೆಯಿಂದ ಬಳಲಿದ ಗಜೇಂದ್ರನು ತನ್ನ ಹಿಂಡಿನೊಂದಿಗೆ ಒಂದು ಸುಂದರವಾದ ಸರೋವರಕ್ಕೆ ಇಳಿದನು. ತಂಪಾದ ಜಲದಲ್ಲಿ ವಿಹರಿಸುತ್ತಾ ಆನಂದಿಸುತ್ತಿದ್ದಾಗ, ಆ ಸರೋವರದಲ್ಲಿ ವಾಸಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಒಂದು ಭಯಂಕರ ಮೊಸಳೆ (ಗ್ರಾಹ) ಅವನ ಕಾಲನ್ನು ಹಿಡಿದುಕೊಂಡಿತು. ಭೂಮಿಯ ಮೇಲೆ ಅಸಾಧಾರಣ ಬಲಶಾಲಿಯಾಗಿದ್ದ ಗಜೇಂದ್ರ ಮತ್ತು ನೀರಿನಲ್ಲಿ ಅಷ್ಟೇ ಪ್ರಬಲವಾಗಿದ್ದ ಮೊಸಳೆಯ ನಡುವೆ ಭೀಕರ ಯುದ್ಧ ಪ್ರಾರಂಭವಾಯಿತು. ಈ ಯುದ್ಧವು ಸಾವಿರಾರು ವರ್ಷಗಳ ಕಾಲ ನಡೆದಿತೆಂದು ಪುರಾಣಗಳು ಹೇಳುತ್ತವೆ.
ಕಾಲಕ್ರಮೇಣ, ನೀರಿನಲ್ಲಿ ತನ್ನ ಸಹಜ ಶಕ್ತಿಯನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದ ಗಜೇಂದ್ರನು ನಿತ್ರಾಣನಾಗತೊಡಗಿದನು, ಆದರೆ ಮೊಸಳೆ ತನ್ನ ವಾಸಸ್ಥಾನವಾದ ನೀರಿನಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚು ಬಲವನ್ನು ಪಡೆಯಿತು. ಗಜೇಂದ್ರನು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ತನ್ನ ಶಕ್ತಿಯನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡು ಮುಳುಗುವ ಸ್ಥಿತಿಗೆ ತಲುಪಿದಾಗ, ಅವನ ಹಿಂಡಿನ ಇತರ ಆನೆಗಳು ಏನೂ ಮಾಡಲಾಗದೆ ಕೇವಲ ಸಂಕಟದಿಂದ ಕೂಗಾಡುತ್ತಿದ್ದವು. ಈ ನಿರ್ಣಾಯಕ ಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ, ಲೌಕಿಕ ಶಕ್ತಿಗಳು ತನ್ನನ್ನು ರಕ್ಷಿಸಲು ಅಸಮರ್ಥವೆಂದು ಗಜೇಂದ್ರನು ಅರಿತುಕೊಂಡನು. ತನ್ನ ಪೂರ್ವಜನ್ಮದ ಪುಣ್ಯ ಮತ್ತು ಭಗವದ್ಭಕ್ತಿಯ ಸ್ಮರಣೆಯಿಂದ, ಅವನಿಗೆ ಪರಮಾತ್ಮನ ಶರಣಾಗತಿಯೊಂದೇ ಮಾರ್ಗವೆಂದು ಮನದಟ್ಟಾಯಿತು. ಆತ್ಮನಿಷ್ಠೆಯಿಂದ ಮತ್ತು ಸಂಪೂರ್ಣ ಶರಣಾಗತಿಯಿಂದ, 'ನನ್ನನ್ನು ಈ ಮೃತ್ಯುಪಾಶದಿಂದ ಯಾರು ರಕ್ಷಿಸಬಲ್ಲರು? ಸರ್ವೇಶ್ವರನಾದ ಆತನೇ!' ಎಂದು ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲೇ ಧ್ಯಾನಿಸಿ, ಕಮಲದ ಹೂವನ್ನು ತನ್ನ ಸೊಂಡಿಲಲ್ಲಿ ಹಿಡಿದು ಭಗವಂತನಿಗೆ ಅರ್ಪಿಸುತ್ತಾ, 'ಆದಿಮೂಲವೇ!' ಎಂದು ಮೊರೆಯಿಟ್ಟನು.
ಗಜೇಂದ್ರನ ಈ ಆರ್ತ ಭಕ್ತಿಯ ಕರೆಯನ್ನು ಕೇಳಿದ ತಕ್ಷಣ, ಶ್ರೀ ಮಹಾವಿಷ್ಣುವು ಸಮಸ್ತ ಲೋಕಗಳ ಕಾರ್ಯಗಳನ್ನು ಬದಿಗಿಟ್ಟು, ತನ್ನ ಪ್ರಿಯ ಭಕ್ತನ ರಕ್ಷಣೆಗಾಗಿ ಗರುಡಾರೂಢನಾಗಿ ಧಾವಿಸಿ ಬಂದನು. ಆಪದ್ಬಾಂಧವನಾದ ಶ್ರೀಹರಿಯು ಸರೋವರ ತಲುಪಿ, ತನ್ನ ಸುದರ್ಶನ ಚಕ್ರದಿಂದ ಮೊಸಳೆಯನ್ನು ಸಂಹರಿಸಿ, ಗಜೇಂದ್ರನಿಗೆ ಕರುಣಾಮಯಿ ಮೋಕ್ಷವನ್ನು ಪ್ರಸಾದಿಸಿದನು. ಇದು ಭಗವಂತನ ಭಕ್ತವಾತ್ಸಲ್ಯ ಮತ್ತು ಶರಣಾಗತಿಯ ಮಹಿಮೆಗೆ ಸಾಕ್ಷಿಯಾಗಿದೆ. ಗಜೇಂದ್ರನ ಸಂಪೂರ್ಣ ಸಮರ್ಪಣೆ, ನಿಷ್ಕಲ್ಮಷ ಭಕ್ತಿ ಮತ್ತು ಆಪತ್ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಆತನಿಗೆ ತಟ್ಟನೆ ನೆರವಾದ ಭಗವಂತನ ಕರುಣೆ - ಈ ಕಥೆಯ ತಿರುಳು. ಇದು ಮಾನವನ ಅಹಂಕಾರ ಮತ್ತು ಲೌಕಿಕ ಶಕ್ತಿಯ ಮಿತಿಯನ್ನು ತೋರಿಸಿ, ಪರಮಾತ್ಮನ ಸರ್ವೋಚ್ಚ ಶಕ್ತಿಯನ್ನು ಮತ್ತು ಆತನಿಗೆ ಶರಣಾದವರಿಗೆ ದೊರೆಯುವ ಅಭಯವನ್ನು ಎತ್ತಿ ತೋರಿಸುತ್ತದೆ.
ಪ್ರಯೋಜನಗಳು (Benefits):
Please login to leave a comment
Loading comments...