ಭಗವತ್ ಸ್ತುತಿಃ (ಭೀಷ್ಮ ಕೃತಂ)

ಮಹಾಭಾರತ ಯುದ್ಧದ ಕೊನೆಯಲ್ಲಿ, ಬಾಣಗಳ ಹಾಸಿಗೆಯ ಮೇಲೆ ಮಲಗಿದ್ದಾಗ, ಭೀಷ್ಮಾಚಾರ್ಯರು ಭಗವಾನ್ ಶ್ರೀಕೃಷ್ಣನನ್ನು ಸಾಕ್ಷಾತ್ಕರಿಸಿಕೊಂಡು ಮಾಡಿದ ಅಪ್ರತಿಮ ಸ್ತೋತ್ರವೇ ಈ ಭಗವತ್ ಸ್ತುತಿ. ಮರಣದಂಚಿನಲ್ಲಿಯೂ ಭೀಷ್ಮರ ಮನಸ್ಸು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಶ್ರೀಕೃಷ್ಣನಲ್ಲಿ ಲೀನವಾಗಿತ್ತು, ಇದು ಅವರ ಅಚಲ ಭಕ್ತಿ ಮತ್ತು ಪರಮ ವೈರಾಗ್ಯಕ್ಕೆ ಸಾಕ್ಷಿ. ಈ ಸ್ತೋತ್ರವು ಭೀಷ್ಮರ ಅಂತಿಮ ಪ್ರಣಾಮ ಮತ್ತು ಭಗವಂತನ ಅನಂತ ಮಹಿಮೆಯ ಕೊಂಡಾಟವಾಗಿದೆ, ಇದು ಕಾಲಾತೀತವಾಗಿ ಭಕ್ತರಿಗೆ ಪ್ರೇರಣೆಯಾಗಿದೆ.

ಈ ಸ್ತೋತ್ರದಲ್ಲಿ, ಭೀಷ್ಮರು ತಮ್ಮ ಕೊನೆಯ ಕ್ಷಣಗಳಲ್ಲಿಯೂ ಲೌಕಿಕ ಆಸೆಗಳು, ಭ್ರಾಂತಿಗಳು ಮತ್ತು ಕರ್ಮಗಳ ಪ್ರವಾಹವು ಕೇವಲ ಭಗವಂತನ ಲೀಲೆ ಎಂದು ಅರಿತು, ತಮ್ಮ ಮನಸ್ಸನ್ನು ಕೃಷ್ಣನ ಚರಣಗಳಲ್ಲಿ ಸ್ಥಿರಗೊಳಿಸುತ್ತಾರೆ. ಇದು ಕೇವಲ ಒಂದು ಸ್ತೋತ್ರವಲ್ಲ, ಬದಲಿಗೆ ಆತ್ಮಸಾಕ್ಷಾತ್ಕಾರದ ಪರಾಕಾಷ್ಠೆ, ಭಕ್ತನು ಭಗವಂತನೊಂದಿಗೆ ಒಂದಾಗುವ ಪವಿತ್ರ ಕ್ಷಣಗಳನ್ನು ಪ್ರತಿಬಿಂಬಿಸುತ್ತದೆ. ಭೀಷ್ಮರು ವೈರಾಗ್ಯ ಮತ್ತು ಜ್ಞಾನದ ಮೂಲಕ ಭಗವಂತನ ದಿವ್ಯ ರೂಪವನ್ನು ಧ್ಯಾನಿಸುತ್ತಾರೆ, ಇದು ಮನಸ್ಸಿನ ಅಂತಿಮ ಶುದ್ಧೀಕರಣದ ಸಂಕೇತವಾಗಿದೆ.

ಭೀಷ್ಮರು ಮೊದಲು ತಮಾಲ ವೃಕ್ಷದಂತೆ ಶ್ಯಾಮಲ ವರ್ಣದ, ಸೂರ್ಯನಂತೆ ಪ್ರಕಾಶಮಾನವಾದ ವಸ್ತ್ರಗಳನ್ನು ಧರಿಸಿದ, ಸುಂದರವಾದ ಕೇಶರಾಶಿಯಿಂದ ಸುತ್ತುವರಿದ ಕಮಲದಂತಹ ಮುಖವನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ ಶ್ರೀಕೃಷ್ಣನ ರೂಪವನ್ನು ತಮ್ಮ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಸ್ಥಿರೀಕರಿಸಲು ಬಯಸುತ್ತಾರೆ. ಯುದ್ಧಭೂಮಿಯಲ್ಲಿ ಕುದುರೆಗಳ ಧೂಳಿನಿಂದ ಮುಚ್ಚಲ್ಪಟ್ಟ, ಬೆವರಿನ ಹನಿಗಳಿಂದ ಹೊಳೆಯುವ ಮುಖ, ಭೀಷ್ಮರ ಬಾಣಗಳಿಂದ ಭೇದಿಸಲ್ಪಟ್ಟರೂ ಕವಚದ ಕಾಂತಿಯಿಂದ ಮತ್ತಷ್ಟು ಸುಂದರವಾಗಿ ಕಾಣುವ ಕೃಷ್ಣನ ರೂಪವು ಭೀಷ್ಮರ ಹೃದಯಕ್ಕೆ ಆನಂದವನ್ನು ನೀಡುತ್ತದೆ. ಪಾರ್ಥನ ರಕ್ಷಣೆಗಾಗಿ, ತನ್ನ ರಥವನ್ನು ಎರಡೂ ಸೇನೆಗಳ ಮಧ್ಯೆ ನಿಲ್ಲಿಸಿ, ಶತ್ರುಗಳ ಆಯುಷ್ಯವನ್ನು ಕೇವಲ ದೃಷ್ಟಿಯಿಂದಲೇ ಕಸಿದುಕೊಂಡ ಕೃಷ್ಣನ ಕರುಣೆ ಮತ್ತು ಶೌರ್ಯವನ್ನು ಭೀಷ್ಮರು ಸ್ಮರಿಸುತ್ತಾರೆ. ಅರ್ಜುನನು ತನ್ನ ಸ್ವಜನರನ್ನು ಕೊಲ್ಲುವ ಬಗ್ಗೆ ಸಂಶಯದಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿದಾಗ, ಕೃಷ್ಣನು ಆತ್ಮಜ್ಞಾನದಿಂದ ಅವನ ಮೋಹವನ್ನು ಹೇಗೆ ನಾಶಪಡಿಸಿದನು ಎಂಬುದನ್ನು ಭೀಷ್ಮರು ಕೊಂಡಾಡುತ್ತಾರೆ.

ಅತ್ಯಂತ ಮಹತ್ವಪೂರ್ಣವಾದ ಕ್ಷಣವೆಂದರೆ, ಭೀಷ್ಮರ ಪ್ರತಿಜ್ಞೆಯನ್ನು ಉಳಿಸಲು, ಕೃಷ್ಣನು ತನ್ನ ಪ್ರತಿಜ್ಞೆಯನ್ನು ಮುರಿದು, ರಥದಿಂದ ಕೆಳಗೆ ಜಿಗಿದು, ರಥದ ಚಕ್ರವನ್ನು ಆಯುಧವಾಗಿ ಎತ್ತಿಕೊಂಡು ಭೀಷ್ಮರ ಕಡೆಗೆ ಧಾವಿಸಿದ ಆ ದೃಶ್ಯ. "ಧರ್ಮವನ್ನು ರಕ್ಷಿಸಲು ನಾನು ನನ್ನ ನಿಯಮವನ್ನು ಮುರಿಯುತ್ತೇನೆ" ಎಂಬ ಕೃಷ್ಣನ ಈ ಭಕ್ತವಾತ್ಸಲ್ಯವು ಭೀಷ್ಮರ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಅಚ್ಚಳಿಯದೆ ಉಳಿದಿದೆ. ಭೀಷ್ಮರು ಕೃಷ್ಣನ ದಿವ್ಯದೃಷ್ಟಿಯಲ್ಲಿ, ನರರು, ರಾಕ್ಷಸರು, ದೈತ್ಯರು - ಯಾರೇ ತಿರುಗಿಬಿದ್ದರೂ ಅವರಿಗೆ ರಕ್ಷಣೆ ಇರಲಾರದು ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಾರೆ. ಯುದ್ಧದಲ್ಲಿ ಕೃಷ್ಣನು ರಥವನ್ನು ಓಡಿಸಿದ ಕ್ಷಣಗಳು, ಆತನ ಸಮ್ಮುಖದಲ್ಲಿ ಮಡಿದ ವೀರರು ಉತ್ತಮ ಲೋಕಗಳನ್ನು ಪಡೆದ ಭಾಗ್ಯ - ಇವೆಲ್ಲವೂ ಭೀಷ್ಮರ ಹೃದಯವನ್ನು ಸಂತೋಷಪಡಿಸುತ್ತವೆ. ಗೋಪಿಕೆಯರು ಕೃಷ್ಣನ ನಗೆ, ಲಲಿತವಾದ ನಡಿಗೆ, ಪ್ರೇಮಭರಿತ ನೋಟಗಳಿಗೆ ಹೇಗೆ ಮೋಹಿತರಾಗಿದ್ದರು ಎಂಬುದನ್ನು ಸ್ಮರಿಸುತ್ತಾ, ಕೃಷ್ಣನ ಮಾಧುರ್ಯಕ್ಕೆ ಎಲ್ಲೆಯಿಲ್ಲ ಎಂದು ಭೀಷ್ಮರು ಹೇಳುತ್ತಾರೆ. ಯುಧಿಷ್ಠಿರನ ರಾಜಸೂಯ ಯಜ್ಞದಲ್ಲಿ, ಪಂಡಿತರು, ರಾಜರು, ಋಷಿಗಳು ನೆರೆದಿದ್ದ ಸಭೆಯಲ್ಲಿ ಶ್ರೀಕೃಷ್ಣನೇ ಅತ್ಯುನ್ನತ ಪೂಜೆಗೆ ಅರ್ಹನೆಂದು ಭೀಷ್ಮರು ಭಾವೋದ್ವೇಗದಿಂದ ಸ್ತುತಿಸುತ್ತಾರೆ. ಅಂತಿಮವಾಗಿ, ಸೂರ್ಯನು ಅನೇಕ ನೀರಿನಲ್ಲಿ ಪ್ರತಿಫಲಿಸುವಂತೆ, ಶ್ರೀಕೃಷ್ಣನು ಹೇಗೆ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರ ಹೃದಯದಲ್ಲಿ ವಿಭಿನ್ನವಾಗಿ ಕಾಣಿಸಿಕೊಂಡರೂ, ಎಲ್ಲರ ಏಕೈಕ ಆಧಾರ ಎಂಬುದನ್ನು ಭೀಷ್ಮರು ಘೋಷಿಸುತ್ತಾರೆ.

ಪ್ರಯೋಜನಗಳು (Benefits):

• ಮೋಕ್ಷ ಪ್ರಾಪ್ತಿ: ಈ ಸ್ತೋತ್ರವನ್ನು ಭಕ್ತಿಯಿಂದ ಪಠಿಸುವುದರಿಂದ ಭೌತಿಕ ಆಸೆಗಳಿಂದ ಮುಕ್ತಿ ಹೊಂದಿ ಮೋಕ್ಷದ ಮಾರ್ಗ ತೆರೆಯುತ್ತದೆ. ಭಗವಂತನ ಕುರಿತಾದ ಅಂತಿಮ ಧ್ಯಾನವು ಆತ್ಮಕ್ಕೆ ಶಾಶ್ವತ ಶಾಂತಿಯನ್ನು ತರುತ್ತದೆ.
• ಮಾನಸಿಕ ಶಾಂತಿ: ಭಗವಾನ್ ಶ್ರೀಕೃಷ್ಣನ ದಿವ್ಯ ರೂಪವನ್ನು ಧ್ಯಾನಿಸುವುದರಿಂದ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಅಪಾರ ಶಾಂತಿ ಮತ್ತು ನೆಮ್ಮದಿ ದೊರೆಯುತ್ತದೆ. ಇದು ಅಶಾಂತಿಯನ್ನು ನಿವಾರಿಸಿ ಏಕಾಗ್ರತೆಯನ್ನು ಹೆಚ್ಚಿಸುತ್ತದೆ.
• ನಿರ್ಭಯತ್ವ: ಭೀಷ್ಮರು ಮರಣದ ಸಮಯದಲ್ಲಿಯೂ ನಿರ್ಭಯವಾಗಿ ಭಗವಂತನನ್ನು ಸ್ತುತಿಸಿದಂತೆ, ಈ ಸ್ತೋತ್ರವು ಎಲ್ಲಾ ಭಯಗಳಿಂದ ಮುಕ್ತಿ ನೀಡುತ್ತದೆ. ಕೃಷ್ಣನ ರಕ್ಷಣೆಯ ಭಾವವು ಭಕ್ತರಿಗೆ ಧೈರ್ಯ ತುಂಬುತ್ತದೆ.
• ಭಕ್ತಿ ವೃದ್ಧಿ: ಶ್ರೀಕೃಷ್ಣನ ಲೀಲೆಗಳು ಮತ್ತು ದಿವ್ಯ ಗುಣಗಳನ್ನು ಸ್ಮರಿಸುವುದರಿಂದ ಭಗವಂತನ ಮೇಲಿನ ಪ್ರೇಮ ಮತ್ತು ಭಕ್ತಿ ಹೆಚ್ಚುತ್ತದೆ. ಇದು ಭಕ್ತ ಮತ್ತು ಭಗವಂತನ ನಡುವಿನ ಸಂಬಂಧವನ್ನು ಬಲಪಡಿಸುತ್ತದೆ.
• ಜ್ಞಾನ ಮತ್ತು ವೈರಾಗ್ಯ: ಈ ಸ್ತೋತ್ರದ ಆಳವಾದ ಅರ್ಥವನ್ನು ಅರಿಯುವುದರಿಂದ ಆತ್ಮಜ್ಞಾನ ಮತ್ತು ಲೌಕಿಕ ವಿಷಯಗಳಲ್ಲಿ ವೈರಾಗ್ಯ ಭಾವ ಬೆಳೆಯುತ್ತದೆ. ಇದು ನಿಜವಾದ ಸತ್ಯವನ್ನು ಅರಿಯಲು ಸಹಾಯ ಮಾಡುತ್ತದೆ.